Syndroom van Horner bij Honden – Oorzaken & Behandelingen

Het syndroom van Horner is een groot aantal symptomen die te wijten zijn aan neurologische insufficiënties van de gezichtsspieren en het oog ten gevolge van een slechte werking van de oculosympatische pathway.

Dit syndroom wordt gekenmerkt door enophthalmos, miosis, ptosis, en het derde ooglid. Het is herkend bij verschillende rassen en leeftijden, maar de meeste zijn 5-8 jaar oud. Het syndroom van Horner, ook oculosympatische verlamming of Bernard-Horner syndroom genoemd, heeft meestal te maken met aandoeningen in de hersenstam en treft slechts één oog, aangezien beide ogen zeer zelden worden aangetast.

De oculosympatische pathway (OSP) is een lange, circuitvormige 3-neuronen pathway. Het eerste-orde/centrale neuron is afkomstig van de hypothalamus en reist door de hersenstam, om de laterale funiculus van het ruggenmerg te bereiken. Het tweede-orde/preganglionale neuron ontstaat uit de eerste drie thoracale ruggenmergsegmenten in de intermediaire hoorn van de grijze massa en reist door de cervicale regio en de thorax om te eindigen in het craniale cervicale ganglion waar het samenkomt met het postganglionale/derde-orde neuron cellichaam. Via de tympanische bulla gaat het derde-orde/postganglionaire neuron via de orbitale fissuur naar de orbit.

Het syndroom van Horner is het gevolg van elke stoornis in de oculosympatische pathway. Hersenstam ischemie is de belangrijkste reden voor het syndroom van Horner van de eerste orde. Letsels van de tweede orde kunnen het gevolg zijn van longmassa’s (Pancoast tumoren). Het syndroom van Horner van de derde orde wordt het vaakst geassocieerd met vasculaire hoofdpijnsyndromen, sinus-caverneuze laesies en dissectie van de inwendige halsslagader.

• Ptosis – Drooping van het bovenste ooglid van het aangetaste oog.
• Miosis – vernauwde pupil.
• Enophthalmos – Verzonken uiterlijk van het aangetaste oog.
• Verhoogd derde ooglid.
• Verminderd zicht.

Er is geen specifieke behandeling voor het syndroom van Horner, maar het kan worden behandeld om de symptomen te verlichten. Dierenartsen kunnen één of een combinatie van deze behandelingen aanraden, gebaseerd op de onderliggende oorzaken:

Behandeling van ziekten van infectieuze oorsprong: Antibiotica, antivirale middelen, antiparasitaire middelen, enz.

Behandeling van ziekten van tumoroorsprong: Chirurgie, Chemotherapie.

Behandeling van ontstekings- of immuungemedieerde ziekten: Immunosuppressieve geneesmiddelen.

Neem contact op met uw dierenarts om u een beter inzicht te geven in de schade die is ontstaan en als er een, onderliggende aandoening is gevonden, te overleggen over een in te stellen behandelplan.

Dieet: Volwaardige, uitgebalanceerde voeding afgestemd op de leeftijd, bouw en levensstijl van de hond.

Gewicht: De neiging tot overgewicht komt het meest voor bij honden van middelbare leeftijd in de leeftijd van 5 -10 jaar.

Oefening: Het bevorderen van regelmatige lichaamsbeweging om het ideale gewicht voor de hond te handhaven of te bereiken.

Supplementen: Supplementen voor ogen, botten en zenuwen.

1. Causes:

• Idiopathisch – Wanneer de eigenlijke oorzaak onbekend is.
• Ruggenmerg tumor
• Kanker van de zenuwen langs het traject.
• Trauma
• Hersentumor
• Binnenoorontsteking
• Neuropathie, zoals hypothyreoïdie.

2. Types:

Eerste Orde / Centrale Lesie:

Trauma, hersentumoren, ruggenmergtumoren, of bloedklonters kunnen de oorzaak zijn van beschadiging van deze plek. Bijkomende neurologische tekens zoals kantelen van het hoofd of struikelen kunnen ook voorkomen.

Second-Order / Preganglionic Lesion:

Beschadiging van zenuwen tussen het ruggenmerg en de neuronale verbinding zal de oorzaak zijn. Bijvoorbeeld tumoren in de borst of nek of Trauma aan de nek.

Postganglionaire laesie:

Beschadiging van de zenuw tussen de neuronale junctie en de orbit veroorzaakt deze laesie. Zij zijn meestal idiopathisch maar kunnen ook voorkomen wanneer de hond tympanische holteziekten heeft.

3. Morbiditeit:

Er zijn verschillende oorzaken van het syndroom van Horner en ze kunnen variëren in termen van rassen die ze treffen, wat hun symptomen zijn en welke locaties ze treffen. Niettemin, wat ook het type syndroom is, het gaat vaak vooruit en verergert – dit betekent, dat hoe langer de aandoening bij honden duurt, de spieren progressief zwakker worden.

4. Sterfte:

Het syndroom van Horner is niet potentieel levensbedreigend en er is geen gedocumenteerde mortaliteit.

5. Diagnose:

• Zenuw biopsie
• Biochemische en genetische testen.
• CT scan en MRI
• Lumbaalpunctie (ruggenmergpunctie).
• Zenuwgeleidingsonderzoek en electromyografie (EMG).

6. Prognose:

In de meeste gevallen heeft het syndroom van Horner een gunstige prognose, hoewel het een moeilijk te behandelen groep van ziektebeelden is. Meestal zullen ze vanzelf verdwijnen. Behandeling van de onderliggende aandoeningen kan echter nodig zijn. In gevallen van idiopathisch syndroom van Horner zal herstel meestal binnen 4 tot 6 maanden optreden.

Neem onmiddellijk contact op met uw dierenarts, als u een van de volgende dingen opmerkt:

• Ptosis – Drooping van het bovenste ooglid van het aangetaste oog.
• Miosis – Vernauwde pupil.
• Enophthalmos – Verzonken uiterlijk van het aangetaste oog.

Vitamine A, C, omega 3, carotenoïden, beta-caroteen, zink, antioxidanten, en lycopeen moeten in het dieet worden opgenomen.

• Bladgroenten zoals spinazie, boerenkool, kool, enz.
• Niet-vlees/plantaardige eiwitbronnen zoals kikkererwten, pinda’s, linzen, sojabonen, eieren, enz.
• Omega-3 vette vis zoals makreel, tonijn, kabeljauw, zalm, enz.
• Citrusvruchten of -sappen, zoete aardappelen, tomaten, pompoen.
• Voedingsmiddelen met zink, zoals varkensvlees, tonijn, en oesters.
• Bosbessen, Broccoli, Runderlever, wortelen, enz.

De onderliggende aandoening (indien aanwezig) en de plaats van de beschadiging hebben een enorme invloed op de duur van het herstel. Wanneer de schade een onbekende oorzaak heeft, is het beter om het syndroom met rust te laten om vanzelf te genezen. Afhankelijk van de ernst van de symptomen kan dit 4 tot 6 maanden duren.