Een paar kilometer van de oevers van Point Reyes National Seashore, net ten noorden van San Francisco, ervoeren onderzoekers een zeldzame ontmoeting met dieren in het wild in uitdagende zeeomstandigheden. Jan Roletto en Kirsten Lindquist, aan boord van het onderzoeksschip tijdens zware deining van negen voet, zagen afgelopen vrijdag een ongewone zeereus.
“We zagen duidelijk de V-vormige slag, geen rugvin, helemaal zwart, heel breed,” zei Jan Roletto, de onderzoekscoördinator voor de nationale mariene reservaten van Greater Farallones en Cordell Bank, tijdens een interview met SFGATE. “Het was donkerder dan een bultrug en niet de vorm van een bultrug.”
Het mysterieuze wezen bleek een ernstig bedreigde noordkaper in de Stille Oceaan te zijn, erkend als een van ’s werelds zeldzaamste walvissen met naar schatting nog maar ongeveer 30 van deze walvissen.
De waarneming vond plaats terwijl Roletto en Lindquist op een missie van een week waren om zeedieren te observeren en vast te leggen als onderdeel van de Applied California Current Ecosystem Studies. Dit project is een gezamenlijke inspanning van de Greater Farallones, de nationale mariene reservaten van Cordell Bank en Point Blue Conservation Science. Ondanks het ongunstige weer, met harde wind die het oceaanoppervlak opzweepte, volhardde het team in hun onderzoeksinspanningen.
Roletto legde uit hoe de omstandigheden hen dwongen om beschutting te zoeken, een stap die niet vaak nodig was voor hun robuuste onderzoeksschip. “We moesten een hele dag in Drakes Bay doorbrengen om te schuilen, wat vrij ongebruikelijk is voor dit schip,” merkte ze op. Tijdens hun expeditie merkten ze op dat er elke dag meerdere blauwe vinvissen opdoken, een verrassend hoog aantal voor het seizoen, wat wijst op een vroege bijeenkomst van deze reuzen in het gebied. De verschijning van de Noordkaper in de Stille Oceaan was echter onverwacht.
Vóór de ontmoeting voerde het team een CDT uit, een wetenschappelijke meting die de geleidbaarheid, temperatuur en diepte van oceaanwater registreert. Terwijl hun schip stillag, naderde de noordkaper tot op ongeveer 650 voet, dichtbij genoeg voor hen om zijn kenmerkende eeltplekken te observeren – ruwe vlekken van witte huid op zijn kop, die hem markeerden als een noordkaper in de Stille Oceaan.
“Het zou waaien, zinken, nog eens blazen, ongeveer 2-3 keer, en dan een paar minuten naar beneden zinken,” Roletto beschreef en benadrukte hoe de walvis omging met de ruwe zeecondities. Ondanks de nabijheid van het onderzoeksschip leek de walvis ongestoord en reageerde hij niet op de bewegingen van het schip, zelfs niet nadat Roletto de kapitein had gevraagd om uit de buurt te blijven om de walvis niet te storen. Hoewel ze later die avond terugkeerden naar de plek, was er geen teken meer van de walvis.
Deze waarneming markeerde een belangrijke gebeurtenis, aangezien het de eerste keer was dat deze soort in meer dan een jaar in de Bay Area werd waargenomen. De meest recente eerdere waarneming was in Monterey Bay in maart 2023, wat op dat moment pas de 18e bevestigde waarneming van deze soort voor de kust van Californië was sinds 1955.
“Lokale waarnemingen van Noord-Pacifische rechtse walvissen zijn ongelooflijk zeldzaam,” Giancarlo Rulli, een woordvoerder van het Marine Mammal Center, informeerde SFGATE.
De ontmoetingen met deze walvissen zijn bijzonder waardevol voor de inspanningen voor natuurbehoud. Ondanks bedreigingen zoals verstrikking in visnetten, aanvaringen met schepen, olielozingen en geluidsoverlast, leveren deze waarnemingen cruciale informatie op die onderzoekers helpt de migratiepatronen en broedplaatsen van de walvissen te volgen. Recente waarnemingen van overwegend gezonde walvissen, die weinig tekenen van verwondingen door menselijke activiteiten vertonen, hebben wetenschappers hoop gegeven op het mogelijke herstel van de soort.
Jessica Crance, een zeebioloog bij NOAA’s Alaska Fisheries Science Center, benadrukte het belang van elke waarneming. “Deze dieren zijn de spreekwoordelijke speld in een hele grote hooiberg,” ze noemde eerder in een NOAA-podcast. Elke waarneming draagt bij aan de voortdurende inspanningen om deze prachtige maar ernstig bedreigde wezens te begrijpen en te beschermen, en onderstreept het belang van continue mariene monitoring en instandhoudingsstrategieën.