Heeft een vriend je ooit toevertrouwd dat het verlies van hun hond meer verdriet veroorzaakte dan de dood van een dierbaar familielid? Heb je ooit het gevoel op deze manier zelf?
De maatschappij heeft ons geconditioneerd om ons te schamen voor dergelijke emoties, maar onderzoek suggereert dat we meer dan gerechtvaardigd zijn wanneer we diep rouwen om het verlies van een harige vriend.
Toen onze eerste familiehond, Spike, overleed, leed mijn vader vreselijk. Hij kwam thuis van zijn werk en ging gewoon in zijn auto zitten, niet in staat om door de deur te lopen zonder onze kleine poedel mix om hem te begroeten. Hij maakte lange wandelingen en bezocht online steungroepen voor het verlies van huisdieren. Hij werd ’s nachts huilend wakker.
Dit was dezelfde man die me jaren later praktisch uit een familiebegrafenis zou dragen toen mijn eigen verdriet mijn knieën deed knikken. Ik was toen in de war door zijn wisselende reacties, maar een recent artikel van Business Insider werpt licht op het onderwerp. Het blijkt dat het eigenlijk heel normaal is voor mensen om meer intense pijn te ervaren bij het verlies van een huisdier dan bij het verlies van een goede vriend of zelfs een familielid.
Voor veel mensen is de dood van een huisdier in bijna alle opzichten vergelijkbaar met het verlies van een dierbare. Er is zelfs onderzoek om dit te staven, maar toch zijn er vrijwel geen culturele rituelen om ons te helpen ermee om te gaan. Wanneer een mens overlijdt zijn er rouwadvertenties, loftuitingen, religieuze ceremonies, en bijeenkomsten van familie en vrienden. We krijgen vrij van werk – sommige werkgevers bieden zelfs rouwgeld aan. Er zijn zoveel manieren waarop we worden aangemoedigd om te rouwen en onze emoties te uiten.
GERELATEERD: 20+ Hondengedenkgeschenken
Wanneer een huisdier sterft, hebben we vaak geen van deze tradities of sympathieke supporters om ons toe te wenden. Van de meeste mensen wordt verwacht dat ze meteen alle verantwoordelijkheden van het leven weer op zich nemen, met weinig of geen afsluiting. Het huis is vreemd stil en gevuld met bitterzoete herinneringen. We hebben een beste vriend en trouwe metgezel verloren, maar de diepte van die pijn wordt bijna niet erkend.
Eigenaars van huisdieren wordt het gevoel gegeven dat hun verdriet dramatisch, overdreven of zelfs beschamend is. Tenslotte, “het was maar een hond.” De ongelooflijke mens-dier band die we met honden hebben wordt over het hoofd gezien. Onze pups geven ons voortdurend positieve feedback. Ze adoreren ons simpelweg omdat we “onszelf” zijn. Ze verlagen onze bloeddruk en verhogen onze stemming. Hoe kunnen we niet verwoest zijn als dat verloren is?
Dan is er ook nog de kwestie van de plotselinge veranderingen in het leven die zich voordoen wanneer een huisdier overlijdt. Er is geen 6 uur ’s morgens wakker worden met een natte snuit, dagelijkse wandelingen, of een warme begroeting na een lange dag op kantoor. Voor veel mensen geven hun huisdieren een gevoel van doel – zelfs een reden van bestaan. Als dat plotseling verdwijnt, is dat begrijpelijkerwijs levensveranderend.
Een andere interessante factor waar Business Insider op wijst is een fenomeen dat bekend staat als “verkeerde naamgeving”. Het beschrijft onze neiging om per ongeluk naar een kind, partner of geliefde te verwijzen met de namen van onze huisdieren. Dit geeft aan dat we onze honden in dezelfde mentale categorie plaatsen als onze naaste familieleden. Wanneer ze sterven is dat in wezen wat we verloren hebben. Een gekoesterd familielid.
De dood van een huisdier betekent het verlies van een bron van onvoorwaardelijke liefde, een toegewijde metgezel, en een leverancier van veiligheid en troost. Onze honden zijn genaaid in het weefsel van ons dagelijks leven. Dus ja, het doet pijn. Soms zelfs meer dan de dood van een vriend of familielid. En er is absoluut geen reden om je daarvoor te schamen.
GERELATEERD: 3 Verbazingwekkende manieren om een hond te eren die is overleden
H/T naar BusinessInsider.com