In de zinderende hitte van Arizona lag een kleine, roerloze puppy op de meedogenloze stoep. Haar ogen, nauwelijks open, smeekten om hulp. Ze snakte wanhopig naar hulp om op tijd te komen. Het lot greep gelukkig in! Een meelevende voorbijganger genaamd Sarah zag de puppy. Haar hart brak bij het zien van de lijdende pup. Ze kon het niet opbrengen om haar aan haar grimmige lot over te laten. Zachtjes schepte ze het frêle wezen op en wiegde haar in haar armen.
Vastbesloten om de kleine een vechtkans te geven, wikkelde Sarah de puppy in een handdoek en haastte haar naar de Arizona Humane Society. De puppy, later Penelope genoemd, was in zo’n trieste toestand dat haar overlevingskansen klein leken. Bedekt met vlooien en uitgemergeld, kon ze nauwelijks bewegen, laat staan eten. Aanvankelijk overwoog het personeel de pijnlijke beslissing om haar in te laten slapen, omdat haar toestand te nijpend leek om te overwinnen. Ze besloten echter om de dierenartsen van het asiel te raadplegen voordat ze een definitieve beslissing namen.
De artsen wisten bij het zien van Penelope’s toestand dat het een zware strijd was, maar ze konden haar niet zonder slag of stoot laten gaan. Ze begonnen met het toedienen van een bloedtransfusie en een zorgvuldig gepland regime van medicijnen om de vlooien te bestrijden en haar verzwakte immuunsysteem te stimuleren. Te midden van deze kritieke periode kwam er een zilveren randje naar voren. Murphy, een andere reddingshond die in het asiel woont, was onmiddellijk geïnteresseerd in Penelope. Hij werd haar beschermengel en waakte met onwrikbare toewijding over haar. Murphy likte haar teder alsof hij haar geruststelde dat ze niet alleen was in deze strijd.
Penelope’s kracht begon langzaam terug te keren. Ze reageerde op de dag en nacht zorg van het asielpersoneel en haar hondenbeschermer, Murphy. Terwijl Penelope haar herstel voortzette, doorzocht het personeel van het asiel onvermoeibaar de buurt waar ze was gevonden, in de hoop haar te herenigen met haar moeder. Na dagen van aanhoudende inspanning vonden ze eindelijk een hond die voldeed aan mama’s beschrijving. Ook de moederhond verkeerde in een broze toestand en droeg de littekens van het leven op straat.
Na de redding en terug in het asiel, nam de moederhond onmiddellijk de voogdij over haar kostbare pup. Haar moederinstinct kwam op gang toen ze Penelope begon te verzorgen en te verzorgen. Dit medelevende verhaal herinnert iedereen eraan dat zwerfdieren onze hulp nodig hebben om te overleven.