In de zinderende hitte van Arizona lag een kleine, roerloze puppy op de meedogenloze stoep. Haar ogen, nauwelijks open, smeekten om hulp. Ze snakte wanhopig naar hulp om op tijd te komen. Het lot kwam gelukkig tussenbeide! Een meelevende voorbijganger genaamd Sarah zag de puppy. Haar hart brak bij het zien van de lijdende pup. Ze kon het niet verdragen om haar aan haar grimmige lot over te laten. Voorzichtig pakte ze het frêle schepsel op en wiegde haar in haar armen.
Vastbesloten om de kleine een kans te geven om te vechten, wikkelde Sarah de puppy in een handdoek en haastte haar naar de Arizona Humane Society. De puppy, die later Penelope werd genoemd, was er zo triest aan toe dat haar overlevingskansen klein leken. Bedekt met vlooien en uitgemergeld, kon ze nauwelijks bewegen, laat staan eten. Aanvankelijk overwoog het personeel de pijnlijke beslissing om haar in slaap te brengen, omdat haar toestand te nijpend leek om te overwinnen. Ze besloten echter om de dierenartsen van het asiel te raadplegen voordat ze een definitieve beslissing namen.
Toen de artsen Penelope’s toestand zagen, wisten ze dat het een zware strijd was, maar ze konden haar niet zonder slag of stoot laten gaan. Ze begonnen met het toedienen van een bloedtransfusie en een zorgvuldig gepland regime van medicijnen om de vlooien te bestrijden en haar verzwakte immuunsysteem te versterken. Te midden van deze kritieke periode kwam er een zilveren randje naar voren. Murphy, een andere reddingshond die in het asiel woont, was meteen geïnteresseerd in Penelope. Hij werd haar beschermengel en waakte over haar met onwankelbare toewijding. Murphy likte haar teder alsof hij haar geruststelde dat ze niet alleen was in deze strijd.
Penelope’s kracht begon langzaam terug te keren. Ze reageerde op de 24-uurs zorg van het personeel van het asiel en haar hondenbeschermer, Murphy. Terwijl Penelope haar herstel voortzette, doorzocht het personeel van het asiel onvermoeibaar de buurt waar ze was gevonden, in de hoop haar te herenigen met haar moeder. Na dagen van aanhoudende inspanning vonden ze eindelijk een hond die voldeed aan Mama’s beschrijving. Ook de moederhond was in een broze toestand en droeg de littekens van het leven op straat.
Na de redding en terug in het asiel nam de moederhond onmiddellijk de voogdij over haar dierbare pup over. Haar moederinstinct kwam in actie toen ze Penelope begon te verzorgen en te verzorgen. Dit meelevende verhaal herinnert iedereen eraan dat zwerfdieren onze hulp nodig hebben om te overleven.