Voelt mijn Labrador zich “schuldig” als ik ze corrigeer?


Ik herinner me een keer dat mijn Lab een plas maakte in een van de kamers bij ons thuis en ik hem uitschold en met mijn vinger kwispelde. Hij reageerde door zijn hoofd te laten hangen. Ik betwijfel of hij zich schuldig voelde, maar hij zag er zeker zo uit! Mijn toon van stem en vinger maakten hem zeker nerveus. Maar helaas was hij de plas waarschijnlijk al vergeten.

Tenzij ik hem ‘op heterdaad’ had gevonden, is het echt onwaarschijnlijk dat hij/zij zich schuldig voelt.

Honden associëren alleen zeer onmiddellijke gevolgen met hun daden – zelfs iets dat slechts een minuut of twee eerder is gebeurd, zal niet worden verbonden met hun hersenen met een ontvangen correctie. Dit is de reden waarom trainers je aanraden om ongewenste acties alleen te corrigeren als ze plaatsvinden (en altijd met afleiding en positieve bekrachtiging, niet met straf.

Die vreselijke oude gewoonte om de neus van een hond in hun puinhoop te wrijven was niet alleen onaardig, maar ook zinloos!! De pup begreep het niet, anders dan dat de eigenaresse boos was en dat ze bang was.  Het kan soms zelfs het gedrag versterken. Het is belangrijk om ervoor te zorgen dat uw lab u associeert met positieve dingen.

Voor honden, zoals alle soorten die met mensen leven, is hun veiligheid een prioriteit. Dus hebben ze een gebarentaal ontwikkeld (de eminente Noorse trainer Turid Rugaas beschreef deze voor het eerst als “kalmerende signalen”) om de mensen om hen heen te laten weten dat ze zelf geen bedreiging vormen.

Een extreem voorbeeld kan zijn dat een hond op zijn rug ligt en zijn buik blootlegt (boodschap: ik vorm geen bedreiging, ik maak mezelf kwetsbaar voor jou). In een meer alledaagse context (een geïrriteerde stem of opgeheven vinger), besloot uw puppy zijn hoofd te laten zakken, een directe blik naar u af te wenden en te gaan zitten, in een poging om u te kalmeren, wat in menselijke ogen erg op schuld lijkt.

Wat denk je?