Een drie maanden oude zwerfpuppy, Bertha genaamd, werd geboren in een vieze straat. Ze was ongewenst totdat vrijwilligers haar vonden en naar het asiel brachten. Bertha was dol op mensen en wachtte vol spanning op iemand die aandacht aan haar besteedde. Als ze dat deden, kwispelde ze met haar hele lichaam en sprong vrolijk op en neer. Maar ook al was ze veilig, ze verlangde naar een eigen gezin.
In het asiel waren ‘Bertha’s dagen een mix van hoopvolle verwachting en verpletterende teleurstelling.’ Potentiële adoptanten slenterden door en ze deed er alles aan om ervoor te zorgen dat ze haar opmerkten. Maar ze kozen voor andere honden en ze voelde zich leeg en afgewezen. Op een ochtend bezochten een moeder, vader en hun jonge dochter Yumi het asiel. Yumi stond buiten Bertha’s kennel. De hond zwaaide opgewonden met haar staart, in de hoop dat dit gezin niet zou zijn zoals de rest.
Yumi’s ouders glimlachten naar elkaar terwijl ze naar Bertha keken. Yumi wendde zich tot haar ouders en vroeg: “Mama, papa, kunnen we haar mee naar huis nemen? Alsjeblieft!” De puppy keek hen met smekende ogen aan, haar lichaam nog steeds kronkelend van hoop. De familie sprak met het personeel van het asiel en na het invullen van wat papierwerk kwam Bertha eindelijk thuis!
Het leven met een gezin was alles waar Bertha ooit van had gedroomd. Yumi adoreerde haar nieuwe harige ‘zus’ en overlaadde haar met tonnen liefde. Ze maakten samen lange wandelingen, speelden in het park en nestelden zich op de bank. Bertha had haar eeuwige thuis gevonden en ze genoot van elk moment. Bertha was niet langer een neerslachtige asielhond, ze was een gekoesterd lid van een gezin.