In een poging zich te beschermen tegen de bijtende wind en de ijzingwekkende kou, drukte een kleine puppy zich stevig tegen een muur. Helaas was de muur vochtig, waardoor de pup nog intenser begon te rillen. Overweldigd door honger stroomden de tranen uit zijn ogen terwijl hij zwak lag, nauwelijks in staat om een zwak gejammer uit te stoten, zich neerleggend in wat leek op zijn naderende ondergang. Die dag, toen een man genaamd Anton naar buiten stapte om zijn afval weg te gooien, werd hij begroet door een felle windvlaag die hem even de adem benam. Met pijn in het hart vervolgde hij zijn korte reis naar de prullenbak en terug. Toen hij terugkwam, zag hij een klein, pluizig hoopje naast de muur.
De ‘knobbel’ was de bibberende puppy, wiens gejammer zo zacht was dat het bijna onhoorbaar was. Ontroerd door de aanblik benaderde Anton het verlaten wezen om het van dichterbij te bekijken. De puppy was vies, zichtbaar uitgehongerd en trilde van de kou. Zonder erbij na te denken pakte Anton de kleine op en bracht hem in huis, een beslissing die het einde van zijn eenzaamheid betekende. Eenmaal binnen gaf Anton de pup te eten, die het eten zo wanhopig verslond dat het duidelijk was dat hij bang was dat hij nooit meer zou eten.
Anton behandelde de jonge hond tegen parasieten en waste hem voorzichtig, waarbij hij talloze wonden op het lichaam van de puppy verzorgde met een spray die Anton eerder op zichzelf had gebruikt. “Hoe moet ik je noemen? Hoe zit het met Rex, vind je dat leuk?” vroeg hij. Als reactie kwispelde de puppy met zijn staart, schijnbaar in overeenstemming met zijn nieuwe naam.
Anton legde een wollen kleed neer voor Rex om op te slapen, waardoor er een warm bed ontstond voor de vermoeide pup. Terwijl hij voor Rex zorgde, merkte Anton dat hij zijn eigen kwalen vergat, die hem vaak hadden geplaagd sinds zijn vrouw hem twee jaar eerder had verlaten. Na 45 jaar huwelijk en een leven vol gedeeld geluk, had haar vertrek een leegte in zijn leven achtergelaten, gevuld met eenzaamheid en sporadische ziekte. Anton was onverschillig geworden voor het vooruitzicht van zijn eigen sterfelijkheid, getroost door de gedachte aan hereniging met zijn geliefde Anya in het hiernamaals.
Maar nu, met de komst van Rex, voelde Anton een hernieuwd gevoel van doelgerichtheid. “Ben je een dokter?” grapte hij op een avond, terwijl hij Rex in de ogen keek. Het was alsof de hond hem genezen had! De staart van de puppy kwispelde energiek terwijl hij vol bewondering terugstaarde alsof hij wilde zeggen: “Het wonder dat je me hebt gered, heeft ons bij elkaar gebracht.” Toen hij zich realiseerde dat hij nu Rex had om voor te zorgen, begon Antons hart te herstellen. Niet langer alleen, hij had een nieuwe reden gevonden om te leven, te zorgen en lief te hebben.