Moose, met een kogel in haar long, zou worden geëuthanaseerd voordat Mickey haar verhaal tegenkwam. Met slechts één extra kennel open, kreeg Moose een extra dag, wat uiteindelijk leidde tot haar redding. Mickey solliciteerde om Moose te adopteren en haalde haar op in Virginia nadat ze uit Texas was vervoerd.
Bij aankomst in haar nieuwe huis was Moose nerveus, maar warmde zich snel op voor Mickey en haar nieuwe omgeving. Verrassend genoeg leek Moose een vorige eigenaar te hebben gehad, omdat ze volledig zindelijk was en het commando “drop it” kende. Ondanks dat het werd bestempeld als een “gedragseuthanasie” -geval, was het enige opgemerkte probleem van Moose blaffen naar een andere hond.
Moose’s vriendelijke en liefdevolle temperament was een aangename verrassing voor Mickey. Ze is momenteel in opleiding tot hulphond voor Mickey, die mobiliteitsproblemen heeft. Daarnaast overweegt Mickey om Moose gecertificeerd te krijgen als therapiehond, omdat ze graag met mensen omgaat, vooral kinderen.
Helaas wordt het ras van Moose geconfronteerd met een aanzienlijk stigma. Mickey herinnert zich dat ze ging wandelen met een vriend die een Australian Shepherd heeft, en mensen stopten om foto’s te maken en de hond van haar vriend te aaien terwijl ze Moose negeerden. Ondanks haar moeilijke eerste levensjaar wil Moose graag ieders beste vriendin zijn.
Mickey heeft Moose nu bijna anderhalf jaar en hun band is sterker geworden. Moose is meer gehecht geraakt aan Mickey en zit aan haar zijde gekluisterd, vooral als mama zich niet goed voelt. De kogel in Moose’s long heeft niet bewogen en stoort haar niet. Het verwijderen ervan zou meer schade veroorzaken, dus het blijft op zijn plaats.
Mickey is dankbaar dat Moose veilig is, maar bedroefd door het aantal prachtige honden dat elk jaar wordt geëuthanaseerd vanwege ruimtegebrek of waargenomen gedragsproblemen. Het verhaal van Moose is een bewijs van het belang om dieren een tweede kans te geven en ze niet te beoordelen op basis van hun ras of ervaringen uit het verleden.