Moose’s verhaal begint met een schrijnende beproeving, nadat ze een geweerschot heeft overleefd waardoor ze een kogel in haar long heeft ingebed. Dit grimmige scenario plaatste haar op de rand van euthanasie, een lot dat maar al te vaak voorkomt voor gewonde dieren in overvolle opvangcentra. Het lot kwam echter tussenbeide toen Mickey op het verhaal van Moose stuitte, een verhaal dat een snaar raakte en tot actie aanzette.
Door een meevaller of misschien het lot gaf een beschikbare kennel Moose een kort uitstel – een extra dag die het keerpunt in haar verhaal bleek te zijn. Mickey greep deze kans en stapte naar voren met een oprechte aanvraag om Moose te adopteren, een gebaar van hoop te midden van de onzekerheid van haar situatie.
De logistiek van de afstand deed weinig om de reddingsmissie af te schrikken, aangezien er regelingen werden getroffen om Moose van Texas naar Virginia te vervoeren. Deze reis markeerde het begin van een nieuw hoofdstuk voor Moose, een hoofdstuk gevuld met de belofte van genezing en het comfort van een eeuwig thuis. Mickey’s beslissing om Moose te adopteren was niet alleen een daad van mededogen, maar ook een bewijs van het geloof in tweede kansen en de transformerende kracht van vriendelijkheid. Samen begonnen ze aan een reis van herstel en kameraadschap, waarmee ze bewezen dat er zelfs bij tegenspoed altijd een kans is op een nieuw begin.
Toen ze in haar nieuwe huis aankwam, was Moose nerveus, maar warmde ze snel op voor Mickey en haar nieuwe omgeving. Verrassend genoeg leek Moose een vorige eigenaar te hebben gehad, aangezien ze volledig zindelijk was en het commando “laat het vallen” kende. Ondanks dat het werd bestempeld als een geval van “gedragseuthanasie”, was het enige opgemerkte probleem van Moose het blaffen naar een andere hond.
Moose’s vriendelijke en liefdevolle temperament was een aangename verrassing voor Mickey. Ze traint momenteel om hulphond te worden voor Mickey, die mobiliteitsproblemen heeft. Daarnaast overweegt Mickey om Moose te laten certificeren als therapiehond, omdat ze graag met mensen omgaat, vooral met kinderen.
Helaas wordt het ras van Moose geconfronteerd met een aanzienlijk stigma. Mickey herinnert zich dat ze ging wandelen met een vriend die een Australian Shepherd heeft, en mensen stopten om foto’s te maken en de hond van haar vriend te aaien terwijl ze Moose negeerden. Ondanks haar moeilijke eerste levensjaar staat Moose te popelen om ieders beste vriend te zijn.
Mickey heeft Moose nu bijna anderhalf jaar en hun band is sterker geworden. Moose is meer gehecht geraakt aan Mickey en zit aan haar zij gekluisterd, vooral als mama zich niet lekker voelt. De kogel in Moose’s long is niet bewogen en stoort haar niet. Het verwijderen ervan zou meer schade veroorzaken, dus het blijft op zijn plaats.
Mickey is dankbaar dat Moose veilig is, maar bedroefd door het aantal prachtige honden dat elk jaar wordt geëuthanaseerd vanwege ruimtegebrek of vermeende gedragsproblemen. Het verhaal van Moose is een bewijs van het belang om dieren een tweede kans te geven en ze niet te beoordelen op basis van hun ras of ervaringen uit het verleden.