Toen een man op een kille winterdag te voet van zijn werk naar huis ging, zag hij vanuit zijn ooghoeken iets. Een hond lag hulpeloos, opgerold in de sneeuw, een witte deken bedekte haar lichaam. De man was radeloos. De arme pup was duidelijk in nood. Hij pakte zijn telefoon en belde zijn vrouw. Ze hoorde zijn hartverscheurende smeekbede en reed er meteen naartoe. Ze kon de omstandigheden van de hond niet geloven. De hond leefde nog maar nauwelijks. Ze moesten snel handelen.
De man en vrouw probeerden de pup in een deken te wikkelen en haar op te pakken, maar ze slaakte een pijnlijke kreet. Deze redding zou niet gemakkelijk zijn! Ze haalden nog een deken uit de auto en maakten een geïmproviseerde brancard. Ze rolden haar er bovenop en droegen haar voorzichtig naar hun voertuig. Eenmaal binnen draaiden ze het vuur op volle toeren om haar op te warmen. Ze noemden de hond Aza.
Aza werd naar haar nieuwe huis gebracht en in de woonkamer van het stel geplaatst. Ze staken een vuurtje aan en deden er alles aan om het haar naar de zin te maken. Verbazingwekkend genoeg begon de hond op te fleuren. Ze had nog een lange weg te gaan, maar elke verbetering was een overwinning! Hoewel ze zich beter voelde, aarzelde ze nog steeds in de buurt van haar nieuwe mensen. Het was duidelijk dat ze al eerder door mensen onrecht was aangedaan.
Naarmate de tijd verstreek, herstelde Aza volledig. Ze werd ontvankelijker voor menselijke aanraking en kroop zelfs in de handen van haar vader en moeder terwijl ze haar aaiden. De pup, ooit in de steek gelaten en alleen in de barre winterse omstandigheden, had nu een mooie toekomst voor zich.