Toen Laura een zwart-witte hond zag die vastgeketend was aan een boom achter een huis met weinig voedsel of water, wist ze dat ze iets moest doen. De hond, die ze later Takia zou noemen, was een groot en vriendelijk wezen, kwispelend met haar staart toen de vrouw haar naderde.
Ondanks dat ze niet wist of er iemand in het huis woonde, nam Laura het op zich om Takia drie dagen per week te bezoeken, haar eten en water te brengen en te proberen haar woonsituatie comfortabeler te maken.
Na verloop van tijd begon Takia Laura’s auto te herkennen en werd ze steeds enthousiaster wanneer ze op bezoek kwam. Laura wist dat ze iets meer moest doen voor Takia. Ze overwoog zelfs om haar te stelen om haar een beter leven te geven. Uiteindelijk besloot ze er echter van af te zien, uit angst voor de gevolgen.
In plaats daarvan belde Laura de dierenbescherming om Takia’s situatie te melden. Ze was teleurgesteld toen ze hoorde dat zolang er een hondenhok en voldoende voedsel en water was, de situatie als acceptabel werd beschouwd. Onverschrokken bleef Laura Takia een jaar lang drie dagen per week bezoeken, vastbesloten om een verschil te maken in haar leven.
Toen de zomer aanbrak, wist Laura dat ze moest proberen Takia uit haar huidige situatie te halen. Ze riep de hulp in van haar moeder, die zich evenzeer zorgen maakte over het welzijn van de hond. Samen namen ze nog een keer contact op met Animal Control. De volgende dag werden ze teruggebeld met de mededeling dat de eigenaar Takia had overgegeven en dat ze op zoek waren naar iemand om haar in huis te nemen.
Dolgelukkig bood Laura meteen aan om de pup te adopteren waar ze al verliefd op was geworden. Toen ze haar mee naar huis nam, was Takia een heel andere hond. Ze was gewend om de hele dag vastgeketend te zijn, en nu had ze de vrijheid om rond te rennen en haar nieuwe omgeving te verkennen. Laura verwonderde zich over de transformatie van de hond en merkte op hoe dankbaar Takia was voor alles wat ze had gekregen.
In haar nieuwe huis had Takia eindelijk een comfortabel bed en Laura kon niet geloven dat de hond zoveel tijd buiten had doorgebracht met slapen in de modder, regen en sneeuw. Ze voelde zich ongelooflijk gelukkig dat ze elkaar hadden gevonden. De vastberadenheid van een vrouw om een verschil te maken in het leven van een verwaarloosde hond resulteerde in een happy end voor zowel haar als Takia. Nu kunnen ze genieten van hun tijd samen, wetende dat ze elkaars liefde en steun hebben.