Hallo! Mijn naam is Allison Dorsey en ik ben een trotse hondenmoeder van drie: Jelly, Lorraina en Manic. Het zijn allemaal gemengde rassen, dus ik denk vaak na over wat voor soort mix ze zijn op basis van fysieke kenmerken en persoonlijkheid. Opmerking: Geen van de mixen is wetenschappelijk accuraat of zelfs maar mogelijk; het is gewoon een leuk spel dat ik in mijn hoofd speel. Jelly kan een mix zijn van een kleine Thaise Rhodesian Ridgeback en een oudere witstaarthinde. Lorraina zou een mix kunnen zijn tussen een Jack Russel Terrier en een mangoest. Manisch, nou ja, hij zou een Duitse herder-ewok-ragdoll-kattenhybride kunnen zijn.
Ze zijn allemaal verschillend, maar ze zijn allemaal perfect in mijn ogen.
Het oorsprongsverhaal van het trio
1. Gelei
Alle honden zijn geboren op een klein eiland in de Golf van Thailand. Jelly is geboren rond september 2010. Haar exacte verjaardag is onbekend. Zij, samen met haar vier andere broers en zussen, werd alleen gevonden in de jungle. Ze waren daar gedumpt, of hun moeder was overleden of in de steek gelaten. Het verhaal van Jelly is helaas niet ongewoon. Ze werden naar de plaatselijke dierenkliniek gebracht, waar ik haar in november heb geadopteerd. Ik droeg haar naar huis in het voorste zakje van mijn rugzak. Ze paste er nauwelijks in omdat ze nogal rolly-polly was. Haar naam kwam van de heerlijke zachtheid van haar voetzolen.
2. Lotharingen
Begin 2012 liep Lorraina rechtstreeks mijn huis binnen, met fonkelende ogen en kwispelende staart. Jelly was verbijsterd, maar geïnteresseerd in deze stoutmoedige kleine vreemdeling. Iemand in de buurt had haar als oudere puppy gevonden terwijl ze door de straten op de zuidpunt van het eiland zwierf en bracht haar naar huis. Lorraina kwam dagelijks naar het huis. Na verloop van tijd zorgden haar baasjes steeds minder voor haar. Dus ons huishouden met één hond werd een huis met twee honden. We behielden de naam die haar baasjes haar hadden gegeven, en tot op de dag van vandaag, elke keer dat je haar naam fluistert, kwispelt haar staart ongecontroleerd.
3. Manisch
Manic dook medio 2019 op in de buurt. Hij was nog maar een puppy, maar hij blafte fel naar me toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ik hurkte neer en riep hem. Hij liet zijn waakzaamheid verslappen, kroop op zijn buik naar me toe en liet me hem aaien. De week erna stond hij bij mij aan de deur. En hij bleef dag in dag uit opdagen. Jelly hield van hem. Lotharingen verachtte hem. Uiteindelijk leerde Lorraina hoe ze Manic in haar voordeel kon gebruiken. Lorraina zou graag problemen willen veroorzaken, en met Manic aan haar zijde kon ze twee keer zoveel veroorzaken omdat hij zich gedroeg als een frontsoldaat en zich voorover stortte op alles wat leuk, ondeugend en gevaarlijk leek. Vandaar dat we hem “Manisch” noemden.
Verhuizen naar de andere kant van de wereld
Na de COVID-19-pandemie besloot ik dat er een einde moest komen aan mijn leven in Thailand en dat mijn honden met me mee moesten. De pandemie zorgde echter voor een aantal strikte regels voor het binnenhalen van honden uit andere landen. Ze moesten hun bloed afnemen en naar een CDC-centrum in Duitsland sturen om te worden gewist, rabiëscertificaten, foto’s van hun tanden en een formele brief van mij met het verzoek om mijn honden met mij terug te laten keren naar de VS. Bovendien moesten ze een vlucht boeken.
Maar de aanvraag was het makkelijke gedeelte. Om thuis te komen, namen we eerst een nachtveerboot naar het vasteland en vervolgens een reis van 7 uur in een busje naar Bangkok. Ze verbleven drie dagen in een transfercentrum. Daarna naar het vliegveld voor twee vluchten, in totaal meer dan 20 uur in de lucht. Tot slot een rit van 2,5 uur naar hun nieuwe huis in Maryland. Gelukkig was hun eerste dag in de VS in de lage jaren 60, dus het was geen totale schok voor honden die hun hele leven in een land hebben doorgebracht waar 80 graden de norm was.
Natuurlijk sneeuwde het de volgende dag. Toch leken ze zich niet erg te maken van deze vreemde witte wereld waarin ze waren geslingerd.
Welkom in Amerika, mijn geliefden.