De organisatie, Forgotten Dogs, zwoegde onvermoeibaar, redde en verzorgde talloze dakloze honden die waren achtergelaten om door een wereld te navigeren die hen in de steek leek te hebben gelaten. In een stad met 200 miljoen zwervende honden, diende hun strijd als een levendige herinnering aan de uitdagingen waarmee mensen en hun trouwe metgezellen worden geconfronteerd. De toegewijde vrijwilligers van Forgotten Dogs staken hun energie in het goede doel en haalden dag na dag verlaten honden op. Hun beelden verspreidden zich snel op internet in een poging de nijpende situatie in Houston onder de aandacht te brengen.
Te midden van hun voortdurende missie stuitte een vrijwilliger op een aanblik die voor altijd in haar geheugen zou blijven hangen. Een zwerfhond, genesteld op straat, trok haar blik. Hoewel het niet de eerste noodlijdende hond was die ze tegenkwam, viel deze op. Met een oude knuffel in de hand, een gescheurd overblijfsel uit gelukkiger tijden, schilderde de scène een stille smeekbede om warmte, troost en gezelschap. De vrijwilliger legde het aangrijpende moment vast op een foto, die de eenzaamheid van de hond en de uitdagingen waarmee Forgotten Dogs wordt geconfronteerd, samenvat.
Omdat de vrachtwagen al vol zat met geredde dieren, lieten ze met tegenzin de hond achter en beloofden ze een snelle terugkeer. Het lot had echter alternatieve plannen. Bij hun terugkeer was de hond verdwenen. Daarvoor in de plaats kwam de 89-jarige Calvijn. Hij legde zijn waakzaamheid uit over de zwerfhond, een hond die geneigd is af te dwalen. Calvin onthulde de toewijding van zijn leven aan de zorg voor dakloze honden en beheerde een bescheiden opvangcentrum dat werd gevoed door genereuze donaties. Zijn verweerde handen spraken van jaren gewijd aan onbaatzuchtige dienstbaarheid, ervoor zorgend dat deze vergeten wezens een veilig toevluchtsoord vonden.
In een kleine buurt waar honden vrij rondliepen, werd het asiel van Calvin een toevluchtsoord, zij het met zijn uitdagingen. Sommige honden, achtervolgd door hun verleden, zouden ontsnappen uit het heiligdom dat hij had gebouwd. Ontroerd door de inzet van Calvijn boden vrijwilligers hulp aan. Ze boden hulp bij veterinaire kosten en dagelijkse behoeften, waardoor de last voor de oudere man die zich aan de zaak wijdde, werd verlicht. Calvijns ogen straalden van dankbaarheid, in het besef dat er in een wereld die zich snel afwendde, nog steeds mensen waren die bereid waren aan zijn zijde te staan.