Honden zijn meer dan alleen huisdieren. Het zijn metgezellen, familieleden en geliefden. Veel mensen brengen meer tijd door met avonturen met hun honden dan met veel van de mensen in hun leven, dus het verliezen van een harige vriend is hartverscheurender dan we ooit zouden kunnen verwachten.
Alec Longhurst had een speciale band met zijn Border Terrier genaamd Ted. De twee zouden gaan wandelen op enkele van de mooiste plekken in Engeland, waaronder the Leasowes park in Halesowen. Tijdens hun wandelingen waren ze getuige van enkele van de meest betoverende planten en dieren, dus deelden ze hun ervaringen met de wereld.
Samen de wereld verkennen
Alec en Ted werden lokale beroemdheden tijdens de COVID-19 lockdown. Tijdens hun twee keer per dag wandelen maakte Alec prachtige foto’s van de planten en dieren die ze zagen en deelde ze op sociale media. Mensen werden verliefd op het duo omdat ze wat schoonheid brachten in moeilijke tijden.
Ted werd in het gebied bekend als “The Leasowes Dog” vanwege zijn frequente uitstapjes naar het fascinerende park. BBC filmde zelfs een wandeling van Alec en Ted.
Helaas werd Ted in maart 2021 gediagnosticeerd met huidkanker en kreeg hij slechts drie maanden te leven. Toch bleef hij, ondanks alle verwachtingen, sterk tot oktober 2022, toen hij op ongeveer 14-jarige leeftijd overleed. Alec was er kapot van, maar hij was dankbaar dat hij zoveel extra tijd kreeg met zijn harige vriend.
Als een manier om Ted te eren, schreef Alec een emotioneel gedicht vanuit het perspectief van de pup. Hij plaatste het in de Facebook-groep “Friends of the Leasowes”, zodat iedereen die het verhaal van Ted volgde het kon zien.
Een gedicht voor Ted
Hier is het gedicht dat Alec plaatste:
“Er was een plaats,
Heel dicht bij mij,
Genaamd Leasowes Park,
Met veel te zien.
Daar heb ik gelopen,
Al 15 jaar,
Met papa en mama,
Vandaag in tranen.
Mijn tijd is gekomen,
Geen roodborstje meer bellen,
Of papa die gooit,
Mijn blauwe bal.
Ik heb de konijnen achterna gezeten,
De eekhoorns ook,
Ik heb de IJsvogel gezien,
Met dat vleugje blauw!
Die groene parkieten,
Met dat rare gekrijs,
En die enge grote vogel,
De Harris Hawk genoemd.
De reiger was,
Een favoriet van mij,
Gelukkig zittend,
Op het bordje Geen vis.
Ik hield van de seizoenen,
De Lente zocht ik,
De boshyacinten en wilde knoflook,
Wat een schoonheid bracht het.
Ik hield van de sneeuw,
Terwijl ik nat word,
En ik hield vooral van.
De oranje zonsondergangen.
Ik hoorde pikkende Spechten,
En buizerds ook,
Moeders met eendjes,
Zo pluizig en nieuw.
In de vijver van Stennels,
Ik heb eens mijn bal geduwd,
Vast in leliekussens,
Helemaal niet grappig.
Ik kon er niet uit,
Ik begon te verdrinken,
Mama was in paniek,
Papa had een frons.
Maar hij kleedde zich uit,
En zwom naar mij,
Hij was zo druipnat,
Het was grappig om te zien.
Ik hield van de vos,
Hij was mijn maat,
Met een mooie jas,
En mooie ogen.
Ik zou bij papa gaan liggen,
Soms op zijn schoot,
Het onderzoeken van schimmels,
En af en toe een wasdop.
Het Longhornvee,
Waren zo leuk,
Ze kwamen naar me toe,
En snuffel aan mijn billen.
Ik heb gezwommen en gespetterd,
In de zwembaden en het meer,
En dronk uit trapsgewijze treden,
Toen ik een pauze nodig had.
Maar nu mijn tijd,
Is tot een einde gekomen,
Ik was Ted,
Ik was ieders vriend.
Als je bij Stennels zit,
Bewonder gewoon het uitzicht,
Want ik zal in de buurt zijn,
Over je heen kijken!”
Na het plaatsen van het gedicht kreeg Alec overweldigend veel steun van medebewoners. Meer dan 150 mensen reageerden om hun medeleven te delen. Iedereen hield van Ted, ook al kregen ze nooit de kans om hem persoonlijk te ontmoeten.
Uitgelichte afbeelding: Facebook