Kelly had begin 2019 haar familiehond verloren. De hond was pas vijf jaar oud. Kelly wilde een andere hond adopteren om haar het leven te geven dat haar familiehond miste. Ze wist niet dat ze haar zielshond, Bailey, zou vinden op een lokaal adoptie-evenement.
Tijdens het adoptie-evenement merkte Kelly een kleine bench met drie honden op. Twee van hen sprongen over elkaar heen, maar Bailey bleef zitten met de droevigste ogen alsof ze zei: “Het is tijd om me naar huis te brengen.” En dat deed Kelly.
Bailey, ooit een zwerfhond uit Puerto Rico, bleek een van de meest loyale en oprecht lieve honden te zijn die Kelly ooit had ontmoet. Als een hond zou kunnen praten, gelooft Kelly dat Bailey met haar zou praten. Het is alsof Bailey meteen weet hoe hij moet reageren op wat Kelly zegt.
Op een dag kwam Kelly thuis van haar werk en vond Bailey met wat zwelling rond haar ogen. Het bleek een zeldzame auto-immuunziekte te zijn, waardoor haar ogen uit haar hoofd staken. Als huisdierouder was Kelly extreem bezorgd, maar probeerde het koel te houden omdat Bailey zich voedt met haar emoties. De dierenarts verzekerde haar dat de aandoening relatief pijnloos was en Bailey wist nauwelijks wat er aan de hand was. Na twee weken behandeling was Bailey weer normaal alsof er nooit iets was gebeurd.
Later ging Kelly naar Muddy Paws Rescue en adopteerde een andere hond genaamd Odin, die werd geboren in een asiel in North Carolina. Odin en Bailey zijn tegengestelde persoonlijkheden, maar ze houden elkaar in evenwicht. Odin is erg aanhankelijk en zelfverzekerd, terwijl Bailey meer gereserveerd en aanvankelijk angstig is.
Bailey heeft een unieke ochtendroutine waarbij ze Kelly’s pyjama pakt, door het huis rent met ze in haar mond en zeurt. Kelly gelooft dat het Bailey’s manier is om te zeggen: “Je gaat werken, maar ik zal nog steeds een stukje van je hebben.” Kelly voelt dat Bailey haar harthond is en bedoeld was om bij haar te zijn. Hun liefde voor elkaar is onvoorwaardelijk en ze koesteren elkaars aanwezigheid elke dag.