Op een typische avond koos Ethan, moe na een lange dag op het werk, ervoor om een kortere weg door woonwijken te nemen om tijd te besparen. Tijdens zijn wandeling zag hij een zwerfhond achter hem aan. De hond zag er mager en vermoeid uit, maar was vastberaden om gelijke tred te houden met Ethan. Geïntrigeerd vertraagde Ethan om het tempo van de hond te evenaren en merkte op dat de hond een zak in zijn bek had geklemd.
Toen Ethan thuiskwam, kon hij niet anders dan de droevige ogen van de hond opmerken die door zijn raam tuurden. Hij bood het hongerige dier wat worst en brood aan, maar verrassend genoeg stopte de hond het eten in de tas die hij bij zich had en vertrok. Dit ongewone gedrag duurde drie dagen, waarbij de hond Ethan naar huis volgde en elke keer het eten in haar tas wegnam.
Nieuwsgierig naar dit mysterie, besloot Ethan op een dag de hond te volgen. Ze liepen ongeveer een kilometer samen tot ze bij een ingang van de metro kwamen. Daar, op de trap, zat een oudere man die eruitzag alsof hij moeilijke tijden had doorgemaakt. De hond ging naar de man toe en gaf hem de zak vol eten die Ethan haar had gegeven. De man nam het geschenk dankbaar aan en deelde het met de hond, waarbij hij de echte reden achter de acties van de hond onthulde.
Ethan was diep geraakt door het hartverwarmende vertoon van medeleven en loyaliteit waarvan hij getuige was. De hond, die door de bejaarde man liefkozend Buddy werd genoemd, was niet alleen een zwerfhond, maar ook een toegewijde vriend van iemand die in zijn leven met ernstige ontberingen te maken had gehad. Ethan stelde zich voor aan de man, meneer Simmons, die vertelde dat hij moeilijke tijden had doorgemaakt nadat hij zijn baan en gezin had verloren.
Ontroerd door Buddy’s onwrikbare loyaliteit en de veerkracht van meneer Simmons, besloot Ethan meneer Simmons te helpen bij het weer opbouwen van zijn leven. In ruil daarvoor vroeg Ethan of Mr. Simmons en Buddy zijn vrienden voor het leven zouden worden, een verzoek dat ze graag accepteerden.