Filmmaker Jon Mancinetti en zijn trouwe hond, Smokey, begonnen aan een ‘epische roadtrip’ door Amerika met een missie: asielen in elke stad bezoeken en lokale honden laten zien die geadopteerd moeten worden. Hun reis leidde hen naar een asiel in Memphis, waar ze een lieve hond genaamd Mosey ontmoetten, die die dag zou worden geëuthanaseerd. Toen hij Mosey ontmoette, werd Jon meteen verliefd op de aanhankelijke en lieve hond. Ondanks zijn ziekelijke uiterlijk herkende Jon het potentieel voor een prachtige hond onder Mosey’s ondervoede uiterlijk.
Wetende dat Mosey’s uiterlijk potentiële adoptanten zou kunnen afschrikken, besloot Jon Mosey zelf te koesteren en hem mee te nemen op de rest van de roadtrip. Terwijl Mosey Jon en Smokey vergezelde op hun tournee, bezocht het trio samen zeven steden. Mosey werd al snel een favoriet onder de mensen die ze ontmoetten en ontving tonnen knuffels en kusjes. Na verloop van tijd begon Mosey’s vacht zich te vullen en binnen een week of twee veranderde hij in een heel andere hond.
Toen het tijd werd om Mosey een thuis voor altijd te vinden, was Jon erg selectief. Hij kwam uiteindelijk in contact met een liefhebbend gezin dat eerdere ervaring had met Pit Bulls. Terwijl ze zich voorbereidden op de komst van Mosey, keek de familie reikhalzend uit naar het nieuwe leven dat hun nieuwste harige lid te wachten stond.
Toen ze eenmaal bij Mosey’s nieuwe huis aankwamen, werd Jon begroet met een bord “Welcome Home Mosey” op de open haard en een enorme tuin voor Mosey om in te spelen. De jonge meisjes van het gezin omhelsden Mosey onmiddellijk en overlaadden hem met liefde en genegenheid. Na uren met de familie te hebben doorgebracht om de overgang van Mosey soepel te laten verlopen, nam Jon in tranen afscheid en liet Mosey achter in de liefdevolle handen van zijn nieuwe familie.
Hoewel Jon’s tijd bij Mosey kort was, leerde de ervaring hem het belang van pleegzorg en inspireerde hem om door te gaan met het redden van zoveel mogelijk honden. Jon’s reis met Smokey en Mosey dient als een hartverwarmende herinnering aan de impact die één persoon kan hebben op het leven van asieldieren.