Bobby Humphreys is een grote man die grote dingen doet in de redding – voor kleine hondjes! Big Guy Littles World Sanctuary is Bobby’s passie project. Hij zorgt voor en herplaatst kleine Chihuahuas die een moeilijke start hebben gehad of speciale behoeften hebben. Maar als je Bobby een paar jaar geleden had verteld dat hij zijn dagen zou doorbrengen met een roedel piepkleine chihuahua’s, had hij je misschien voor gek verklaard.
Jarenlang was Bobby’s ras Rottweilers. Deze mooie, atletische honden zijn meer het type waarvan iemand zou denken dat een grote, gespierde vent als Bobby ervan zou houden. Hij heeft nooit gedacht aan kleinere rassen, en in feite, zou verdriet andere jongens die hij zag met zakformaat pups!
“Ik zou mijn vrienden uitlachen als ze met iemand uitgingen die een kleine hond had. Ik had er echt nog nooit één een kans gegeven.”
Dingen veranderden langzaam. Het begon toen, na 17 jaar, zijn huwelijk abrupt eindigde. Bobby had het niet zien aankomen, en de plotselingheid waarmee het gebeurde maakte de pijn erger. Het hartzeer was te veel om te dragen, en Bobby overwoog een einde aan zijn leven te maken. Maar dankzij een vriend die weigerde hem die weg te laten inslaan, overleefde hij het.
“Ik verloor het vertrouwen in de mensheid. Ik werd zwak. Ik wilde er een eind aan maken. Eén persoon boven alles, Connie, hield me op deze planeet. Een echte vriendin die er altijd was. Sterker nog, ze liet me niet lang genoeg met rust om te doen wat ik wilde doen. Ze wilde letterlijk niet weggaan, hoe vaak ik haar dat ook vroeg. Ze had daar al eerder vrienden aan verloren en wilde mij niet verliezen.
“Mijn vriendin, Connie, had me laten zien wat vriendschap echt betekende. Wat ik ook nodig had, ze was er voor me. Onnodig te zeggen, dat ik haar heel wat verschuldigd ben.”
Op een dag vroeg Connie Bobby om een gunst. Ze ging verhuizen en zou haar hond niet mee kunnen nemen: een Chihuahua genaamd Lady die bekend stond als onvriendelijk. Bobby had Lady al ontmoet en was geen fan.
“Toen ik Lady op de barbecues van vrienden zag en naar de verhalen van Connie en vele anderen luisterde, was Lady niet bepaald iemand bij wie ik in de buurt wilde zijn. Connie gaf toe dat ze erg beschermend was voor haar en haar zoon, en dat ze niet echt van mensen hield. Vooral mannen. Dus, eerlijk gezegd, bleef ik tot op dat moment uit haar buurt.
“Nu, om het nog erger te maken, Lady, is wat ze zou zeggen, een beetje uit. Lady besloot blijkbaar op een dag om te eten [Connie’s son’s] chemotherapie medicijn … Op een of andere manier, verbazingwekkend, Lady overleefde. Maar daarna was ze niet helemaal in orde… Ze is een beetje bobbelig, een beetje vreemd, gewoon niet helemaal in orde.”
Omdat Connie zo’n goede vriendin was geweest, stemde Bobby ermee in om Lady in huis te nemen. Hij dacht dat hij en zijn nieuwe kamergenote hun best zouden doen om uit elkaars buurt te blijven, zodat hun nieuwe regeling zou werken. Connie bracht Lady weg terwijl Bobby op zijn werk was, en toen hij thuiskwam zat ze rustig in haar kennel onder de TV. Bobby besloot het risico te nemen gebeten te worden door Lady uit te laten, en toen Connie later kwam kijken hoe het met hen ging, zat Lady op Bobby’s schoot tv te kijken alsof ze oude vrienden waren!
“[Connie] zwoer dat ze nog nooit zoiets gezien had, deze hond haat iedereen. Lady en ik zijn sindsdien letterlijk onafscheidelijk.”
Bobby worstelde nog steeds met de pijn van zijn plotselinge scheiding, maar Lady hielp de stukjes van zijn gebroken hart bij elkaar te brengen.
“Ik had nog steeds moeite om alles te verwerken. Er waren veel dagen dat ik niet eens kon opstaan om naar mijn werk te gaan. Weken werden maanden en het enige wat me gelukkig maakte was tijd doorbrengen met Lady. Ik kan niet geloven hoe deze kleine prachtige baby van 7 pond mijn hart heeft gestolen.”
Maar op een dag herinnerde hij zich dat Lady niet echt zijn hond was en dat hij weer bij Connie en haar zoon zou gaan wonen als de tijd daar was.
“Dus ging ik op zoek naar mijn eigen Lady. Ik heb wat jeugdherinneringen aan de Minpin van mijn grootvader die Lucy heette en waar ik ook erg op gesteld was. Ik wilde of iemand vinden die op Lady leek of iemand die op Lucy leek.”
Bobby’s eerste vondst was een bruin en bruin hondje genaamd Kira. Zijn eerste kleine pup. Ze leefde in minder-dan-perfecte omstandigheden, in een huis waar de vloer aangekoekt was met modder door de slechte constructie, en ze was ongetraind en ongedisciplineerd.
“Bij mijn ontmoeting met haar had ik er alle vertrouwen in dat ze me aardig zou vinden, want Lady, die iedereen haat, hield natuurlijk van me. Maar wat had ik het mis. Ik kreeg uit de eerste hand de woede van een Chihuahua te zien! Deze puppy probeerde letterlijk mijn hand af te rukken. Ze wilde niet bij me in de buurt komen, ze blafte en gromde.”
Bobby was bezorgd dat ze andere potentiële adoptanten op dezelfde manier zou begroeten, en dat niemand haar een goed tehuis zou willen geven vanwege haar houding. Om haar te redden, stemde Bobby toe om haar mee te nemen in de hoop dat ze zou bijdraaien. Aan het eind van de rit naar haar nieuwe huis knuffelde ze al met Bobby terwijl hij reed.
Bobby wilde echter een hond die hij van pup af aan kon opvoeden, en Kira was ouder dan hij had gehoopt, dus ging zijn zoektocht verder. Hij vond zijn volgende pup, Harley, op Puppy Finder, maar realiseerde zich al snel dat er iets mis was toen hij haar ging ophalen. Bobby kreeg te horen dat Harley uit een onverwacht nest kwam nadat de eigenaar had besloten te stoppen met het fokken van hun honden, maar een van de kinderen in het huis liet zich ontvallen dat een reu uit een eerder nest werd ingeteeld met de moeder voor meer pups.
“Ik begon hier een patroon te zien. Zoveel van deze kleine prachtige baby’s worden misbruikt of uitgebuit en ik kon gewoon niet toekijken hoe het gebeurde. Daarom ging ik de volgende dag terug om Quinny te halen.”
De inteelt zorgde ervoor dat de twee pups, Harley en Quinn, die Bobby “de tweeling” noemt, erg kwetsbaar waren. Hoewel Bobby goed voor deze honden had gezorgd en zij hem troostten, had hij nog steeds pijn. De verjaardag die hij dat jaar had was bijzonder zwaar, en om niet op sociale media te kijken besloot hij in plaats daarvan door Craigslist te scrollen. Daar vond hij Lucy – die toevallig dezelfde kleur en dezelfde naam had als de MinPin van zijn grootvader van jaren daarvoor.
Lucy’s eigenares leek wanhopig om haar te herplaatsen. Bobby vroeg haar Lucy nog een paar dagen te houden, maar de eigenaar stond erop dat hij die dag – zijn verjaardag – zou komen omdat het dringend was. Ze bood zelfs aan de herplaatsingskosten te verlagen. Bobby maakte een rit van vijf uur om het hondje te ontmoeten en haar verhaal te horen.
Lucy was een paar dagen eerder zwervend gevonden in de buurt van een woonwagenkamp. Toen de vrouw haar vond, klopte ze op de deuren van de woonwagens tot ze Lucy’s vorige eigenaar vond, die haar zei: “Ik wil dat ding niet, ik ben er klaar mee!” Uit wat ze van de man, buren en een dierenarts had begrepen, was Lucy een aashond geweest, gebruikt om vechthonden te trainen om nog venijniger te worden. Lucy zat onder de tandafdrukken, had botbreuken, was uitgehongerd en doodsbang voor mensen en andere honden. Toch kroop ze op bezoek bij Bobby op zijn schoot, en hij wist dat ze van hem was.
Tijdens de rit naar huis op een donkere snelweg, stelde ze Bobby’s toewijding op de proef. Toen hij stopte om te tanken, sprong ze uit zijn auto en rende. Ze sprintte over een drukke, onverlichte snelweg, en Bobby wist dat tegenliggers haar niet zouden kunnen zien tot het te laat was.
“Ik zit nu op de tweede rijstrook van het verkeer achter haar aan op een donkere snelweg om 9 uur ’s avonds. Ik wist dat er letterlijk geen enkele manier was dat ze me tot de laatste seconde konden zien, laat staan een kleine zwarte hond van 4 pond in het donker. Ik nam de beslissing om op die rijstrook te blijven in de hoop dat ze me zouden zien, omdat ze over haar heen zouden rijden zonder haar te zien. Ik dacht bij mezelf, ‘oh god, dit is het. Ik ga sterven in het midden van een vierbaans snelweg. Gelukkig kon ik haar inhalen door haar eerdere verwondingen en reed haar omver. Toen ik nog geen meter van haar vandaan was, zakte ze in elkaar, krulde zich op tot een bal en begroef haar hoofd tussen haar benen. Het was op dat moment dat ik begreep wat een aas hond was. Ik verstijfde. De aanhanger reed voorbij met zijn claxon en de wind sloeg me bijna omver.
“Ik kon haar grijpen, van de weg halen en terug naar de auto brengen. Ik vulde mijn tank en verliet het station, maar moest stoppen zodra de adrenaline stopte met pompen. Ik zat daar letterlijk meer dan vijf minuten te huilen. Ik hield haar zo stevig vast. Het enige wat dit arme meisje kent is overleven. Ze weet dat als ze los kan komen ze moet rennen voor haar leven en als ze niet meer kan rennen zakt ze gewoon in elkaar en accepteert haar lot. Ik kan me het leven voorstellen dat ze geleid moet hebben.
“Ze deed me beseffen hoe ziek en wreed mensen kunnen zijn. Ze gaf me een reden.
“Op dat moment realiseerde ik me dat het beter was een hond te redden uit een slechte situatie, dan het perfect uitziende hondje te vinden. Dat is hoe mijn huisdieren uit de hand liepen en ik er wel zeven of acht had. Bijna allemaal kwamen ze uit slechte situaties. Het leek me het juiste om te doen.”
Sindsdien heeft Bobby verschillende andere honden opgevangen die nauwelijks een kans hadden. Georgie, die in algehele slechte gezondheid verkeerde en zijn ogen verloor door verwaarlozing. Chi Chi, die uit mishandeling kwam met hartwormen en een hernia in haar nek. Nugget, die geboren is met misvormde voorpoten en moeite heeft om zelfstandig rond te lopen. En nog veel, veel meer.
“Wij redden Chihuahuas die een verschrikkelijk leven leiden, mishandeld, verhongerd, gehandicapt, mentale problemen, enz. We geven ze ofwel een blijvend thuis bij ons waar ze nooit meer verwaarlozing of iets dergelijks zullen meemaken, of we verzorgen ze terug tot ze gezond zijn en adopteren ze! We willen gewoon zoveel mogelijk baby’s helpen als we kunnen.”
Bobby’s grote hart heeft plaats voor elke Chi in nood, maar redden is niet zonder uitdagingen. Sinds Big Guy Littles World Sanctuary bekend is geworden, stromen de verzoeken om hulp binnen. Zijn redding wordt grotendeels zelf gefinancierd door de klussen die hij aanneemt om high-end aangepaste vloeren te maken. Echter, met zoveel speciale honden die zijn tijd en zorg nodig hebben, heeft hij minder tijd gehad om aan zijn vak te werken.
“De grootste uitdaging is eerlijk gezegd financieel geweest.”
Maar geld staat niet tussen hem en het tonen van liefde aan honden die dat nog nooit hebben gehad. Bobby heeft momenteel zo’n 35 honden onder zijn hoede, maar verwacht er volgende week zo’n 40 te hebben. Sommige van de honden hebben inmiddels elders een gelukkig thuis gevonden. Sommigen zijn heengegaan in de wetenschap dat ze ten minste een tijdje geliefd zijn geweest. Sommigen zullen de rest van hun leven onder Bobby’s hoede doorbrengen. Er is misschien geen geld mee te verdienen, maar hij zegt dat het rendement nog beter is.
“Wat is het meest lonende deel? Dat is het eenvoudigste antwoord tot nu toe. Je hebt de video’s gezien. Ik heb 34 huidige redenen die elk beetje stress en ontbering de moeite waard maken. Er is er niet één die ik niet kan oppakken en waar ik de liefde en genegenheid van krijg die mijn dag niet ten goede verandert.”
U kunt Bobby en zijn pack helpen door op een van de volgende links te klikken, of gewoon door het woord te verspreiden over Big Guy Littles World Sanctuary!
Verlanglijstje Amazon
PayPal schenkingen
(BGLW Sanctuary is een non-profit organisatie, bezig met het verkrijgen van een non-profit status)
Aanvragen tot adopteren
Volg op Facebook
Abonneer op het YouTube Kanaal
Volg op Snapchat: littlesbigworld
Featured Photo: Big Guy Littles World Sanctuary/Facebook