Mijn lieve hondenliefhebbers, ik weet dat je hier bent omdat je om je hondenvrienden geeft en je wilt dat ze voor altijd leven. Tegelijkertijd weten we allemaal dat we op een dag afscheid zullen moeten nemen.
Het verliezen van een hond is als het verliezen van een kind en het delen van onze ervaringen, wetende dat we niet alleen zijn, maakt het verlies een beetje gemakkelijker te dragen. Daarom heb ik besloten om door te gaan met het delen van een brief, schreef ik aan mijn geliefde Skai, die in mei 2017 overleed.
Ik schreef het op de terugweg van Noorwegen, waar ik op zakenreis was, en ik beken, ik heb de hele vlucht terug naar Vancouver gehuild. Het was een heel moeilijke terugkeer naar huis, maar het schrijven van deze brief maakte het gemakkelijker.
17 mei 2017….
Mijn lieve vriend,
Vandaag is een hele, hele grote dag. Het soort dag waar de meeste hondenliefhebbers meer bang voor zijn dan voor onze eigen dood.
Ik heb vannacht niet veel geslapen – misschien wel twee uur op zijn best. Werk kostte me negen tijdzones van je vandaan. Ik besefte niet hoe erg het was toen ik wegging. Misschien wilde ik diep van binnen niet zien wat voor jou al duidelijk was.
Je blessure heeft veel van je weggenomen. Je bent zestien, dat is twee keer acht, of 112, in mensenjaren. Dat is oud voor een grote hond als jij. Maar je deed het zo lang zo goed dat ik het bijna vergat. Je had niet eens veel grijs haar, je vacht was glanzend en de neuroloog die je vorige week zag, kon niet geloven hoe goed je gebit was.
Toen we naar je neuroloog, oom Nick, gingen en hij ons vertelde dat je een ernstig cervicale schijfletsel had opgelopen, had ik het moeten weten, maar op dat moment was ik geen dierenarts. Ik was honderd procent je vader en vaders willen hun kinderen niet zien vertrekken, niet voor school, niet voor reizen en vooral niet voorgoed.
Toen een bagageportier twee weken geleden per ongeluk met een zware koffer zwaaide en je hoofd stootte, probeerde je eerst dapper te zijn, maar toen moest ik je meenemen op de vlucht. De mensen van Westjet waren geweldig. Ze lieten ons naar huis vliegen en toen kwamen een van hun medewerkers en een hondenliefhebber je controleren toen we aankwamen. Maar ik kon zien dat de twinkelingen in je ogen waren vervaagd. We wisten, gezien je leeftijd en diagnose, dat een operatie simpelweg geen optie was. Ik zou niet willen dat je dat meemaakt, mijn lieve vriend. Je verdiende het niet om te lijden, het zou meer voor ons zijn dan voor jou.
Diep van binnen hoopte ik dat je zou terugveren zoals je altijd hebt gedaan. Dapper, glanzend, zoet en vol bonen. Je bent altijd zorgzaam geweest, zo bezorgd om iedereen. Altijd klaar om te helpen en te vragen: “Wat heb je nodig? Wat kan ik voor u betekenen? Wat anders, wat anders?!” Dat was jij – meneer Skai Wantstofly, een border collie in hart en nieren, menselijker dan een hond.
Toen we elkaar ontmoetten, hield je een bot vast, gromde naar al je broeders en zusters en verdedigde fel je kostbare bezit. Maar toen je me zag, liet je je bot vallen, vergat je het gegrom en kwam je gedag zeggen. Zo begon het verhaal.
Ja, het is waar dat ik van jullie mensen te horen kreeg dat jullie agressief zouden zijn en dat ik niet voor jullie zou moeten kiezen, maar ze konden niet meer ongelijk hebben. Het enige wat ik hoefde te doen is je twee botten te geven en je te leren, door ze te veranderen, dat er altijd genoeg voedsel voor je zal zijn.
Na verloop van tijd veranderde je in een zenhond, onze trots en vreugde, een echte beste vriend! Naarmate de tijd vorderde, heb je me zoveel geleerd en honderdduizenden, of mogelijk miljoenen hondenliefhebbers geïnspireerd om beter voor hun beste vrienden te zorgen. Je was een echte hondenambassadeur en ik was erg blij om in je schaduw te leven. Jij was de ster en ik was je vader.
En dan waren er nog de meisjes. Jongen, je hield van meisjes! Je had het mooi gebeld, wandelend op het strand of in het park, liggend aan hun voeten! Meisjes houden van jongens om aan hun voeten te liggen en daar was jij een meester in. Je slagingspercentage lag vrij dicht bij 100 procent.
Sterker nog, jij was de enige man die ik ken die elke keer de eerste nacht in bed sliep. Dat is een vaardigheid die veel jongens graag zouden willen bezitten!
Ja, ik weet het, de Labs en Golden Retrievers waren soms uitdagend. Ze waren als de Italianen. Luid, luidruchtig en hartelijk. “Kribbe, kribbe!! Mamma Mia!!” Voor jou waren ze een beetje te veel.
Je was de meester van manieren en etiquette, je voorouders waren immers Britten. Veel mensen vertelden me dat je de best getrainde en goed opgevoede hond was en daar ben ik het mee eens. Je manieren leidden ertoe dat je mijn gids en beschermer was, mijn hulphond om me te helpen met mijn slaapwandelen. Ja, ik slaapwandel en heb dat al sinds ik een kind was. Toen ik op de dierenartsschool zat, liep ik door een glazen deur en stierf bijna. Maar sinds ik je heb, zorgde je ervoor dat ik veilig was. Jij was mijn voogd en ik was de jouwe.
Avonturen! Oh boy, je leefde voor avonturen en we hadden er zoveel! Er is genoeg voor een geheel boek. Weet je nog dat we onze air mile-punten verzilverden en je in eerste klas naar Parijs vlogen? Als hulphond kon je in de cabine vliegen en had je je eigen kussen! En er was een vrouw die een aanval had omdat er een hond in de cabine was. Als ik een luchtvaartmaatschappij had, zou ik alle honden eerste klas vliegen en alle anti-hondenmensen in vracht zetten!
Het was leuk om mijn gekke dromen uit te zien komen. Je rende rond de Eiffeltoren, daar hield je van. Ook rond de piramide van het Louvre. Weet je nog hoe we je in de schoot van een vrouwelijk standbeeld in het park legden en foto’s maakten? Je glimlachte alsof je begreep dat het grappig was. Die foto is een van mijn favorieten.
Er was een moment dat je me duidelijk probeerde te vertellen dat ik een burn-out had op mijn werk. Jij was het die me het idee gaf om een evenwichtiger leven te leiden, yoga te doen, van de natuur te genieten en onze wintermaanden in Maui door te brengen. Ik vond het heerlijk om yoga in het park met je te doen, omdat ik je kon zien slapen en konijnen kon achtervolgen.
De eerste keer dat ik je meenam naar Hawaï, vlogen we naar het eiland Oahu. Ik nam je mee naar het strand, het water was warm. Je leerde me dat alles mogelijk was. Je was toen zeven jaar oud.
Toen je een puppy was, dacht ik bijna dat je niet van me hield omdat je altijd klaar was om op avontuur te gaan met je andere menselijke en hondenvrienden. Maar op een dag gingen we naar een meer en iedereen probeerde je in het water te lokken, maar je wilde niet gaan.
Toen sprong ik erin en binnen een seconde lag je in het water en probeerde je me te ‘redden’. Misschien deed mijn zwemstijl je denken dat ik aan het verdrinken was?
Je zus, Peggy, was een heel speciale vriendin voor jou en ook voor ons. Wist je dat ik oorspronkelijk voor haar koos, maar toen begon ze van me weg te lopen. Ze had duidelijk een plan. Ze wilde niet dat ik je achterliet. Heb je er ooit aan gedacht wat er zou gebeuren als ik je achter zou laten? Ik kan het me niet voorstellen. Dat was de bedoeling.
Er zijn niet veel honden die elke week de kans krijgen om hun zus of broertje te zien. Ik breng graag tijd door met mijn broers en zussen, dus ik begreep hoeveel je ervan hield om bij haar te zijn en je hield vooral van logeerpartijen.
Ik kan nog wel even doorgaan, schrijven over onze avonturen en mijn hart uithuilen want vandaag is een behoorlijk zware dag. Sterker nog, ik denk niet dat ik een zwaardere dag in mijn leven heb gehad en er waren een aantal moeilijke!
Je was amper aan het wandelen toen ik je laatst meenam naar je favoriete park en ik vond een klein knuffelhondje dat tegen de paal leunde. Ik kon mijn ogen niet geloven want het hondje leek precies op jou, bruin en wit en hij droeg zelfs een bril. Jij was het! Ik nam de kleine gevulde “jij” mee naar Noorwegen omdat ik de echte jij zo miste.
En dan was er nog het telefoontje. Het ging niet goed met je. Het telefoontje waar ik het meest bang voor was. Ik zag je ogen en wist dat je me vroeg om je los te laten. Je hebt drie dagen niet gegeten of gelopen en je wachtte tot ik thuiskwam.
Ik heb drie uur besteed aan het zoeken naar vluchten om te zien hoe ik sneller bij je kon komen. Interessant is dat dezelfde luchtvaartmaatschappij die ons naar huis bracht toen je gewond raakte, me nu naar je toe brengt.
Ik ben onderweg en ik weet dat jullie wachten. Ze zeggen dat de grootste uiting van liefde is wanneer we iemand laten gaan ondanks de pijn die we voelen.
Ik ben me ervan bewust dat ik tot heldhaftige maatregelen zou kunnen overgaan. Ik weet dat ik je door procedures zou kunnen leiden, maar dat zou meer lijden betekenen. Ik heb vandaag veel storingen gehad. Door de luchthavens lopen, het kan me niet schelen als iemand me ziet huilen. Ik weet dat ik thuiskom om je te helpen en het voelt alsof iemand mijn hart heeft uitgerukt.
Ik wil je dus niet laten gaan, maar ik weet dat de grootste uiting van mijn liefde is om je los te laten.
Ik zal je knuffelen, ik zal je kussen, ik zal naast je gaan liggen en dan zal ik je laten gaan omdat ik van je hou.
Ik schrijf deze brief in het vliegtuig om de tijd te doden, de pijn te verzachten en dichter bij je te zijn.
U, meneer Skai Wantstofly, bent de grote reden waarom mijn leven zo goed is geweest. Je hebt me geleerd hoe ik een betere dierenarts en een genezer kan zijn, je hebt me laten zien hoe ik een beter persoon kan zijn en dat het grootste doel in het leven is om anderen te helpen en tijd door te brengen met familie en vrienden.
Dus als ik in Vancouver kom, zullen we ons gedragen als grote jongens die weten dat de echte jij tijdloos en grenzeloos is en dat je in onze wereld nooit meer weggaat. Ik zou het nog wat langer kunnen volhouden omdat veel mensen dat doen. Vaak heb ik mensen te lang zien hangen. Ik weet dat je van hardlopen hield en ik wil echt niet dat je lijdt, niet kunt lopen en niet eet. Je zegt dat ik je moet laten gaan.
Weet je, ik ben nu doodsbang, maar ik weet dat ik sterk moet zijn. Als dierenarts heb ik veel liefdesverdriet gezien, maar ik heb ook geleerd dat de grootste uiting van liefde is om je te laten gaan mijn vriend, ook al doet het pijn als de hel.
Wacht maar op meneer Skai, ik kom eraan….
__________________
Opmerking: ik kwam aan in Vancouver om 13.00 uur op woensdag 17 mei 2017. Toen ik thuiskwam, stond Skai te wachten op zijn favoriete bank, een kussen onder zijn hoofd. (Hij hield van kussens) We hebben een paar uur samen doorgebracht. Hij had zijn geliefden aan zijn zijde. Hij overleed om 16.30 uur Pacific Time in zijn huis in North Vancouver, Canada.
Onze harten zijn gebroken en het zal tijd kosten om te herstellen van het verlies van hem zo snel.
Mijn familie en ik bedanken jullie allemaal voor alle berichten van steun en aanmoediging.
Ik beloof dat ik er zo snel mogelijk voor u en uw honden zal blijven zijn.
Met liefde en dankbaarheid,
Dr. D
De heer Skai Wantstofly 2001 – 2017