Het begon allemaal op een ogenschijnlijk gewone avond toen Ethan, uitgeput van een lange dag op het werk, besloot een kortere weg door de tuinen van huizen te nemen om wat tijd te besparen. Terwijl hij liep, merkte hij dat een zwerfhond hem volgde. De hond leek mager en vermoeid, maar toch vastbesloten om Ethan bij te houden. Nieuwsgierigheid gewekt, Ethan vertraagde om het tempo van de hond te evenaren en merkte dat de hond een zak in zijn bek droeg.
Bij thuiskomst kon Ethan de melancholische blik van de hond door zijn raam niet negeren. Hij bood de hongerige hond wat worst en brood aan, maar tot zijn verbazing stopte de hond het eten in de tas die hij bij zich had en vertrok. Deze eigenaardige routine duurde drie dagen, waarbij de hond Ethan naar huis volgde en het eten in haar tas meenam.
Geïntrigeerd door het mysterie, besloot Ethan op een dag de hond te volgen. Ze liepen ongeveer een kilometer naast elkaar tot ze bij een metro-ingang kwamen. Daar, gezeten op de trap, zat een oudere man die veel ontberingen leek te hebben doorstaan. De hond benaderde de man en overhandigde hem de tas gevuld met de proviand die Ethan had verstrekt. De man nam het geschenk dankbaar aan en deelde het met de hond, waarmee hij het ware doel achter de acties van de hond onthulde.
Ethan was ontroerd door dit hartverwarmende vertoon van medeleven en loyaliteit. De hond, door de oudere man liefkozend Buddy genoemd, was niet alleen een zwerfhond, maar ook een toegewijde metgezel voor iemand die in zijn leven zware uitdagingen had meegemaakt. Ethan stelde zich voor aan de dakloze man, meneer Simmons, die moeilijke tijden had doorgemaakt nadat hij zijn baan en gezin had verloren.
Geraakt door Buddy’s loyaliteit en de vasthoudendheid van meneer Simmons, besloot Ethan meneer Simmons te helpen zijn leven weer op te bouwen. In ruil daarvoor vroeg Ethan om meneer Simmons en Ethan om zijn vrienden voor het leven te worden, en natuurlijk deden ze dat graag.