Toen Niko werd gevonden, was zijn gezicht erg opgezwollen en had hij een zware ketting om zijn nek gewikkeld. De arme hond leek verdrietig en verslagen. De reddingswerkers probeerden de verroeste ketting te verwijderen, maar deze was zo strak om zijn nek gewikkeld dat ze een betonschaar moesten gebruiken om hem te bevrijden. Het leek alsof Niko wist dat ze er waren om te helpen, en hij was er klaar voor dat ze hem uit zijn lijden zouden halen.
Bij aankomst in het asiel was Niko verlegen en timide. Maar toen het personeel hem eenmaal traktaties en genegenheid gaf, begon hij op te warmen. Het asiel nam contact op met Niko’s eigenaren, die toegaven dat ze niet over de middelen beschikten om voor hem te zorgen en hem overgaven.
Niko’s tijd in de kennel leek hem emotioneel af te sluiten. Kelsi, een medewerkster van het asiel, merkte dit op en besloot haar lunchpauzes bij Niko door te brengen. Deze speciale tijd samen hielp Niko om uit zijn schulp te kruipen en hij transformeerde in een hond met veel persoonlijkheid. Hij was erg blij toen Kelsi de kamer binnenkwam, en de twee vormden een sterke band.
Niko verbleef ongeveer drie maanden in het asiel, in afwachting van een pleeggezin. Uiteindelijk kwam er een familie binnen om hem te ontmoeten, en Niko maakte een grote indruk. Het personeel van het asiel was dolblij om iemand te vinden die bereid was om Niko op te vangen. Toen Niko zich in zijn nieuwe huis vestigde, werd het duidelijk dat hij echt genoot van zijn lunchafspraken met Kelsi en haar erg miste.
Het asiel besloot Niko te verrassen met een speciale lunchafspraak met Kelsi, compleet met een selectie lekkernijen waaruit hij kon kiezen. Ze maakten ook een prachtig “bark-cuterie” bord voor hem, waar hij enorm van genoot. Niko was voor de gelegenheid gekleed in een knappe vlinderdas en zag er keurig uit en was klaar voor zijn lunchafspraak.
Het duurde niet lang voordat Niko’s pleeggezin verliefd op hem werd en de gedachte niet kon verdragen om hem aan een ander gezin af te staan. Ze besloten Niko te adopteren en hem een thuis te geven waar hij kon blijven gedijen en gelukkig kon zijn.