Beierse Bergzweethond (karakter, voeding, verzorging)

Beierse Bergzweethond combineert schijnbare tegenstellingen. Hij behoort tot FCI groep 6, afdeling 2, de zweethonden. Dit is een type jachthond dat wordt gefokt en getraind om gewonde dieren op te sporen.
De Beierse Bergzweethond wordt alleen gegeven aan jagers die met bloedhonden werken.

Karakter en eigenschappen

De Beierse Berghond is middelgroot met een schofthoogte van 47 tot 52 cm voor reuen en 44 – 48 cm voor teven. Zijn gewicht ligt tussen 17 kg en 30 kg. Zijn lichaam is langgerekt en atletisch met sterke benen. Hij heeft hangende oren. Zijn hoofd is breed en plat, het voorhoofd is afgezet. Hij heeft een sterke hals en een pezig lichaam, dat eerder lang dan hoog is.

De vacht is kort, dicht en ruw of glad. Het kan verschillende kleuren hebben, van roodgeel tot hertenrood en halmoer tot roodbruin. Soms is hij ook gestroomd. Af en toe zijn de rug en de oren iets donkerder dan de rest van het lichaam. Hij is gefokt om goed gecamoufleerd te zijn in het bos zonder opvallende markeringen.

Qua temperament is de Beierse Witte Berghond kalm en moedig, maar toch alert en oplettend. Hij is moedig en altijd nuchter. Als een echte jachthond heeft hij zeker een taak nodig. Dan kan hij ook een echt goede gezinshond worden.

Hij is aanhankelijk tegenover zijn eigenaar, maar tegelijkertijd gereserveerd tegenover vreemden. Hij is niet verlegen of agressief.

Omdat hij graag werkt en leert, is de Beierse Berghond gemakkelijk te trainen. Hij accepteert zijn eigenaar en vertrouwt hem dan volledig.

In de familie is hij rustig. Maar hij heeft een grote drang om te bewegen. De Beierse Witte Berghond is zeker geen stadshond. Hij heeft een zeer sterk jachtinstinct.

Bavarian Mountain Whitehounds moeten slagen voor een strikte prestatie test. Alleen dan mogen ze zich voortplanten. Daarom is hun prestatieniveau zeer hoog wat opsporingswerk betreft.

Ze hebben een levensverwachting van ongeveer 12 jaar.

Zoals vele rassen van middelmatige grootte en hoger, zijn Beierse Bergzweethonden vatbaar voor heupdysplasie. Zij zijn goed bestand tegen de barre weersomstandigheden en de temperatuurschommelingen in de bergen. Ze zijn gefokt op robuustheid. Dagelijks werk is voor hen niet alleen goed te doen, maar ronduit noodzakelijk.

Het juiste dieet

De Beierse bergzweethond is een competitieve atleet onder de honden. Hij moet dienovereenkomstig gevoed worden. Voor de rest is zijn dieet niet anders dan dat van andere honden.

Honden die op hoog niveau presteren hebben beslist voldoende calorieën in hun voeding nodig, bij voorkeur via toegevoegde vetten. Tegelijkertijd moet de toevoer van eiwitten goed genoeg zijn. Grofweg geldt: hoe meer vet een voedingsmiddel bevat, hoe meer eiwit het ook moet bevatten. Bovendien moet het voer voldoende vezels bevatten om de darmen aan het werk te houden.

Een speciaal voer voor sporthonden is een goede manier om aan deze behoeften te voldoen. Of u kunt het eten zelf klaarmaken.

In elk geval moet u ervoor zorgen dat de hond na het eten rust, anders bestaat het risico op gastritis. Het is het beste om uw Beierse Berghond twee maaltijden per dag te geven. Een kleinere met voldoende tijd tussen de maaltijden, bij voorkeur ten minste twee uur, en dan een grotere, weer met voldoende tijd tussen de maaltijden.

Soms hebben Beierse Bergzweethonden last van maagproblemen. Dan moet je ze helpen met lichter speciaal eten. Ze kunnen meer en kleinere maaltijden nodig hebben.

Als u uw hond beloont met traktaties of kauwsticks, moet u deze voedingsmiddelen in de voeding opnemen.

En nog één ding: zorg ervoor dat uw hond altijd voldoende water ter beschikking heeft!

Beierse Berghond Verzorging

Omdat de Beierse Bergzweethond zo robuust is, heeft hij niet veel verzorging nodig. Zijn ruwe vacht moet van tijd tot tijd geborsteld worden. Na een wandeling of werk, moet je hem controleren op teken en verwondingen.

Voor de rest heeft hij alleen dezelfde verzorging nodig als andere honden.

Je moet zijn ogen en oren regelmatig controleren.

Je moet zijn poten controleren en op zijn klauwen letten. Als de klauwen te lang zijn, moeten ze worden bijgeknipt, anders zal de hond ongezond gaan lopen. Dit zou een Beierse Berghond echter nauwelijks mogen overkomen – hij is tenslotte de hele dag in beweging!

In de winter moet u voorzichtig zijn als uw hond over grind of strooizout loopt. Dit is niet goed voor de pootjes. Afhankelijk van de situatie kunt u de poten na de wandeling afspoelen en vaseline of voetzalf op de voetzolen aanbrengen.

Om te voorkomen dat hij tandsteen krijgt, moet u zijn tanden poetsen of hem voldoende materiaal geven om op te kauwen.

Wat hij het meest nodig heeft is beweging. De Beierse Berghond wil werken. Je moet hem zeker genoeg beweging geven. En je moet zijn neus iets te doen geven.

Hij wil snuffelen en zoeken. Je kunt speurwerk met hem doen of je aansluiten bij een speurhondenteam – het belangrijkste is dat hij een zinvolle taak heeft.

Geschikte accessoires

De Beierse Zweethond is ook niet veeleisend als het op accessoires aankomt. Kommen, een goede borstel, leiband, deken, halsband, wat speelgoed – dat is alles wat hij nodig heeft. Hij is een werkhond die het liefst buiten werkt. Hij wil onder geen beding vertroeteld worden. Als je hem niet alleen mee het bos in wilt nemen, heb je ook poepzakjes nodig.

Oorsprong & Geschiedenis

De Beierse Bergzweethond is geen erg oud hondenras. Hij werd gefokt in het midden van de 19e eeuw. In die tijd waren de jachttechnieken net veranderd. Lashonden waren nodig in de bergen, maar ze moesten robuuster zijn dan de gebruikelijke. Ze moesten zeker van hun zaak zijn en het extreme weer in de bergen aankunnen. Ze moesten een goede fysieke conditie hebben en tegelijkertijd uitstekende zweethonden zijn. Daarvoor hadden ze een uitstekend reukvermogen nodig en een grote wil om te sporen.

Daarom werden de lokale Bracken gekruist met Hannoveraanse bloedhonden. De Bracken brachten de robuustheid met zich mee. De Hannoveraanse bloedhonden brachten de hoge prestaties in de jacht.

Aan het einde van de 19e eeuw werd de Beierse Berghond als ras erkend. In het begin werd gefokt zonder prestatietests, maar dit veranderde. Aanvankelijk werden Tiroolse varens ingekruist, zodat het ras weer krachtiger werd.

In de tweede helft van de 20e eeuw vond een strenge prestatieveredeling plaats. Alleen met een hond die slaagde voor het prestatieonderzoek mocht worden gefokt. Tegelijkertijd wordt er sindsdien streng op gelet wie een Witte Beierse Berghond krijgt. Intussen wordt ook aandacht besteed aan ziekten zoals heupdysplasie.

Zelfs vandaag de dag, wordt elke Beierse Witte Berghond getest op zijn prestaties als er mee gefokt wordt.

U kunt alleen een raszuivere Bayerische Gebirgsschweißhund krijgen als u een Schweißhund handler bent. Tegenwoordig worden Beierse Berghonden ook ingezet bij het zoeken naar vermiste personen.