Op een koude regenachtige dag in Londen trok een eenzame kartonnen doos de aandacht van voorbijgangers. Toen ze dichterbij kwamen, hoorden ze een zwak geritsel van binnenuit komen. Tot hun verbazing ontdekten ze een klein, trillend konijn genesteld in een stapel oude kranten. Het konijn, dat later Nigel werd genoemd, klampte zich vast aan een oude teddybeer om hem te troosten.
De knuffelbeer waar Nigel zich aan vastklampte, was versleten en miste een van zijn knoopogen. Maar de beer bracht, ondanks zijn gerafelde randen, het konijn de liefde waar hij naar verlangde. Met zijn ‘geruststellende, vriendelijke glimlach’ was de beer zijn enige vriend, terwijl Nigel de wreedheid van zijn verlating onder ogen zag.
De hartverwarmende aanblik zette de omstanders aan tot actie. Ze tilden Nigel en zijn teddybeer voorzichtig uit de doos en brachten ze naar een dierenopvangcentrum. Dierenartsen onderzochten Nigel en ontdekten dat hij ondanks zijn beproeving verrassend gezond was. Gedurende zijn tijd in het opvangcentrum weigerde Nigel afstand te doen van zijn trouwe teddybeer, die hem troost en troost leek te bieden.
Toen Nigel begon te genezen, zowel fysiek als emotioneel, stapte een vriendelijke familie naar voren om hem een eeuwig thuis te bieden. Dit nieuwe huis verwelkomde niet alleen Nigel, maar ook zijn trouwe teddybeer. Met de liefde en steun van zijn nieuwe familie en de standvastige vriendschap van zijn teddybeer, leerde Nigel weer te vertrouwen en lief te hebben.